Recensie AMERICAN ULTRA: topcast schittert in degelijke actiekomedie

AMERICAN ULTRA gunt ons een blik op het rustige leventje van Mike (Jesse Eisenberg) en Phoebe (Kristen Stewart), twee recreatieve drugsgebruikers die alleen elkaar nodig hebben om gelukkig te zijn. Hun relatief zorgeloze bestaan wordt echter abrupt opgeschrikt wanneer CIA agent Lasseter (Connie Britton) bij Mike over de werkvloer passeert en hem zowaar ‘activeert’. Mike is namelijk, geheel buiten zijn weten in, een door de overheid getrainde vechtmachine. De CIA beschouwt het ULTRA project echter als een flop en stelt Adrian Yates (Topher Grace) aan als hoofd van een nogal louche taskforce. Hun opdracht? Sleeper agent Mike neutraliseren. Terwijl Eisenberg zich ontpopt tot vechtjas en ook Stewart meermaals de kans krijgt de handen vuil te maken, kan de kijker onder- uitzakken en genieten van popcorn entertainment. De wilde rit doorheen een slaperig Amerikaans stadje verloopt wel niet even soepel als dat had kunnen gebeuren.

AMERICAN ULTRA vertoont zowel narratieve als stilistische gelijkenissen met films als ZOMBIELAND (ook met Jesse Eisenberg), KICK ASS, de Jason BOURNE trilogie en zelfs een SCOTT PILGRIM VS. THE WORLD, maar kan het niveau van deze toppers niet helemaal evenaren; daarvoor laat de film te veel kansen onbenut. Zo levert een visueel interessante blacklight scène (gepreviewed in de trailer) een te doorsnee en kortstondig gevecht op om ook maar een fractie van zijn potentieel waar te maken. Een ‘long take’ tijdens de actievolle climax is leuk om naar te kijken, maar wordt net afgebroken op een punt dat het ononderbroken shot de spanning begint op te drijven. Een scène waarin Kristen Stewart en Topher Grace zeer hardhandig op de vuist gaan, is geïnspireerd omwille van de atypische clash en wordt vol overgave door beide acteurs neergezet, maar je krijgt als kijker de indruk dat er meer in zit.

Daarnaast is de film bij momenten tonaal oneven. AMERICAN ULTRA lijkt soms een serieuzer verhaal te willen vertellen waarin de tol van hersenspoeling en clandestiene overheidsoperaties verkend wordt. Eisenberg en Stewart tonen zich meer dan capabel om een dergelijke invalshoek van de nodige geloofwaardige emotionele spanning te voorzien, maar het scenario flirt alleen oppervlakkig met een diepere betekenis. Sommige geïsoleerde scènes krijgen zo een dramatisch kantje dat niet geheel past in het totaalbeeld. Het tempo vertraagt dan, en nieuwe verhaalelementen bereiken iets te vaak onze oren door middel van opzichtige expositie. Algemeen gesproken onderneemt het sce- nario van Max Landis verdienstelijke pogingen om de clichés van spionagefilms te maskeren zonder ooit het genre heruit te vinden. Wat dan weer wél verrassend werkt, is het romantische maar nooit sentimentele karakter van AMERICAN ULTRA. De relatie tussen Mike en Phoebe (heel overtuigend geacteerd) levert de meest inventieve scène van de film op, waarin de twijfelachtige timing van een romantisch gebaar een gevoelige snaar raakt én serieus op de lachspieren werkt.

AMERICAN ULTRA beschikt ook over andere troeven. Regisseur Nima Nourizadeh voorziet de film van een vlotte stijl en behoudt de aandacht van de kijker dankzij gevarieerde beeldtaal. Degelijk editeerwerk (een mix van snelle cuts, cross-cutting en vlotte overgangen tussen scènes) zorgt dat je ondergedompeld blijft in de wereld van de film. Verder zijn ook de acteerprestaties over de hele lijn indrukwekkend. Eisenberg en Stewart spelen rollen die hen op het lijf geschreven zijn terwijl Connie Britton, Walton Goggins en Topher Grace meer atypische personages vertolken. Vooral Grace leeft zich helemaal uit als overheidsfunctionaris die zijn boekje ver te buiten gaat.

AMERICAN ULTRA is zonder twijfel een aangename kijkbeurt voor diegenen die gewelddadige actie niet schuwen en wel te vinden zijn voor goed acteerwerk en escapisme. Het is alleen doodzonde dat de creatieve en getalenteerde ploeg achter de camera er net niet in slaagt het onderste uit de kan te halen.